Over Leuvense nevels en transformatie

Het kon niet op vandaag. Ik was vandaag in een slechte bui, begint het ook nog te regenen! Ik stond aan de bushalte van het station van Leuven. Die is overdekt maar de wind blies zo hard dat de regen over het hele perron landde.  Ik moest toen denken aan een tekst van Tarthang Tulku over de werkelijkheid (Dynamics of time and space):

Het is als het verdelen van speelkaarten met een gewoon stel kaarten; Hoewel er haast eindeloze combinaties zijn, beschikken we van bij het begin maar over een beperkt aantal kaarten.

Heeft u al ooit bij de bakker dit gesprek gehoord: “Zalig, hé. Die regen! – Ja, en morgen gaat het nog hagelen ook. – Geweldig!” In onze gesprekjes met de bakkersvrouw zit weinig variatie. Het patroon is steeds hetzelfde. Tarthang Tulku stelt dat het in onze dagdagelijkse omgang met de werkelijkheid ook weinig variatie zit. We hebben geleerd op een bepaalde manier met de werkelijkheid om te gaan en verzanden vaak in… sleur.

Tot zover het slechte nieuws.

Ik besloot de kaarten opnieuw te delen en sloot mijn ogen. Ik stelde me voor dat ik op een boot zat en dat de nevel op mijn gezicht viel. Ik dacht ook aan de zomer. Om me te verfrissen gebruik ik dan een spray met lavendelwater. Ik dacht even aan die twee beelden en de zachte nevel had zijn negativiteit verloren. Later die dag las ik volgend toepasselijk stukje tekst ( Het temmen van de tijger – Akong Tulku Rinpoche);

Als we eenmaal bereid zijn de dingen te accepteren zoals ze zijn, kunnen zelfs de schijnbaar helse aspecten van het leven getransformeerd worden. Alles wat we ervoor nodig hebben zijn de middelen en de wil om die transformatie tot stand te brengen. […] Het allerbelangrijkste hierbij is dat we onze emoties niet te sterk laten beïnvloeden door onze kijk op de feiten en door de waardeoordelen die we eraan verbinden.