Child’s play – fear and aid
Petit à petit – Angoisse et l’ assistance
Grote kinderen – Angst en hulpverlening
Late at night, I got a call from Charlotte, my daughter: “Daddy, please come, I’m dying.” On the way to the hospital, she said she suddenly felt cramped. She felt her heart beating violently and said it must have been her heart. When I asked if she wasn’t under too much stress, she said she went out to dinner with friends that night. So that could not be it.
When I signed up at the emergency room counter, I saw Charlotte slump through her legs. With ease as if she did that every day, a nurse silently slid a chair under her so she didn’t fall. Moments later, she was offered a wheelchair and she started sobbing.
And then the long wait began. Apparently they were used to people crying in the emergency room but I still hoped that the heart of a nurse would break and take her to a room where she would finally be helped. In the meantime, they go down the list: measuring temperature, measuring oxygen, making heart movie, examination by the internist.
By the time Charlotte saw a psychologist, she’d calmed down a bit. After 10 minutes, she wanted to talk to Charlotte alone. And then it’s afraid to wait. Is my daughter finally getting the care she deserves? The psychologist said it was probably hyperventilation. What did they make up? You can see Charlotte crying her eyes out. You can hear her worrying out loud. You can smell her sweat because she hasn’t washed in days. You feel the snot and the tears on her hands. You tasted the bitterness. Man, don’t those therapists feel things anymore?
If we wanted to spend the night on observation. Yes, that’s better than nothing… In the morning we all get a packet with a tooth brush and breakfast not worthy for any airline encased in plastic. The internist then asked if she had eaten anything special. “Yes, Thai,” she said. “Then we shouldn’t look far” was all he said.
Now it’s better. On the advice of our GP, a therapist comes to visit her at home and she also receives help in the household.
Sometimes you have to push a little to be helped. According to the GP, that’s because the waiting lists are so long. Fortunately, our patient wait was rewarded. Every now and then I already see a smile playing over my child’s lips.
Tard dans la nuit, j’ai reçu un appel de Charlotte, ma fille: « Papa, s’il vous plaît, venez, je suis en train de mourir. » Sur le chemin de l’hôpital, elle a dit qu’elle se sentait soudainement étouffe. Elle sentit son cœur battre violemment et dit que cela devait être son cœur. Quand je lui ai demandé si elle n’était pas trop stressée, elle m’a répondu qu’elle était sortie dîner avec des amis ce soir-là. Donc ça ne pouvait pas l’être.
Pendant que je me suis inscrite au comptoir de la salle d’urgence, j’ai vu Charlotte plier ses jamber. Epuisé. Avec facilité comme si elle faisait cela tous les jours, une infirmière glissait silencieusement une chaise sous elle pour qu’elle ne tombe pas. Quelques instants plus tard, on lui a offert un fauteuil roulant dans lequel elle a sangloté.
Et puis la longue attente a commencé. Apparemment, ils pleuraient juste des gens dans la salle d’urgence, mais j’espérais toujours que le cœur d’une infirmière se briserait et l’emmènerait dans une pièce où elle serait enfin aidée. En attendant, ils parcourent la liste : mesure de la température, mesure de l’oxygène, fabrication de films cardiaques, recherches de l’interniste.
Au moment où Charlotte a vu un psychologue, elle s’était un peu calmée. Après 10 minutes, elle voulait parler à Charlotte seule. Le psychologue a dit qu’il s’agissait probablement d’une hyperventilation. Comment l’invente-t-elle ? Vous pouvez voir Charlotte pleurer des larmes avec des bec. Vous pouvez l’entendre s’inquiéter à haute voix. Vous pouvez sentir sa sueur parce qu’elle ne s’est pas lavée depuis des jours. Vous pouviez sentir la morve et les larmes sur ses mains. Vous avez goûté à l’amertume. Mec, ces thérapeutes ne ressentent-ils rien ?
Maintenant, c’est mieux. Sur les conseils de notre médecin généraliste, un thérapeute vient lui rendre visite à la maison et elle reçoit également de l’aide dans le ménage.
Parfois, il faut pousser un peu pour être aidé. Selon le médecin généraliste, c’est parce que les listes d’attente sont si longues. Heureusement, notre attente patiente a été récompensée. Elle progresse petit à petit.
Laat op de avond kreeg ik telefoon van Charlotte, mijn dochter: “Papa, kom alsjeblieft, ik ben aan het doodgaan.” Op de weg naar het ziekenhuis vertelde ze dat ze zich plots benauwd voelde. Ze voelde haar hart hevig kloppen en zei dat het vast haar hart was. Toen ik vroeg of ze niet te veel stress had zei dat ze die avond was uit gaan eten met vrienden. Dat kon het dus niet zijn.
Toen ik me aanmeldde bij de balie van de spoedafdeling zag ik Charlotte door haar benen zakken. Met een gemak alsof ze dat dagelijks meemaakte schoof een verpleegster geruisloos een stoel onder haar zodat ze net niet viel. Even later werd haar een rolstoel aangeboden die ze snikkend aanvaardde.
En dan begon het ellenlange wachten. Blijkbaar waren ze op de spoed huilende mensen gewoon maar toch hoopte ik dat het hart van een verpleger/verpleegster zou breken en haar naar een zaaltje bracht waar ze eindelijk geholpen zou worden. Intussen gaan ze het rijtje af: temperatuur meten, zuurstof meten, hartfilmpje maken, onderzoek door de internist.
Tegen de tijd dat Charlotte een psychologe zag was ze al wat gekalmeerd. Na tien minuten wou ze met Charlotte alleen praten. En dan is het bang afwachten. Krijgt mijn dochter eindelijk de zorg die ze verdient? De psychologe zei dat het waarschijnlijk hyperventilatie was. Hoe verzint ze het! Je ziet hoe Charlotte tranen met tuiten weent. Je hoort haar luidop piekeren. Je ruikt haar zweet omdat ze zich in geen dagen heeft gewassen. Je voelde het snot en de tranen op haar handen. Je proefde de verbittering. Man, voelen die therapeuten dan helemaal niets meer?
Of we eventueel op ter observatie de nacht wilden doorbrengen. Ja, dat is beter dan niets… ’s Ochtends krijgen we allemaal een pakje met een tandborstel en eten een vliegtuig niet waardig omhuld in plastic. De internist vroeg toen of ze iets bijzonders had gegeten. “Ja, Thais,” zei ze. “Dan moeten we niet ver zoeken” was het enige wat hij zei.
Nu gaat het beter. Op aanraden van onze huisarts komt er een therapeut op huisbezoek en ze krijgt ook hulp in het huishouden.
Je moet soms wat aandringen om geholpen te worden. Dat komt volgens de huisarts omdat de wachtlijsten zo lang zijn. Gelukkig werd ons geduldig wachten beloond. Ze zorgen nu voor mijn grote meid.
Pieter Dierckx 
Sterkte!
LikeLiked by 1 person