bench 5 (1/2)/ banc 5 (1/2) / bankje 5 (1/2)

Child’s play – addiction

Petit à petit – addiction

Grote kinderen – verslaving

Click here for introduction

Cliquez ici pour introduction

Klik hier voor inleiding

Hendrik: How are the children?

Max: Oh yes, you know. Little kids, little worries. Big kids, big worries. What about yours?

Hendrik: Oh, it’s OK.

Max: What about your foster son, Clovis?

Hendrik: He follows his own path.

(long silence)

Max: You know what they used to say when we were young? “Children should be seen and not heard.” Times have changed since then. During the rest of the conversation, Max and Hendrik bring out their own childhood memories.

---

Addiction

---

You wouldn’t expect a child of Buddhists to get involved in drugs. Unfortunately, there are even great teachers who have suffered that fate. Is addiction a blind spot in a Buddhist’s field of vision? Is it so dangerous because we don’t want to surrender to what’s at the root of addiction? I don’t know.

I read a lot about crime in my youth, and I think Clovis ran into a pusher. A pusher is someone who sells more than one particular type of drug and persuades people to try something new. I think that environment was in a weird way a home for a child who wandered from foster home to foster home. Wherever he was, the drugs wouldn’t abandon him.

There’s a bad joke about a butcher, a baker and a banker complaining about their staff stealing. Both the baker and the butcher say they allow new employees to eat as much of their products as they want. It gives them such a stomach ache that they think twice about snacking during work. A week later, the banker says “My people were allowed to take as much money as they wanted. And it didn’t work.”

In hindsight, I felt like the dumb banker. I gave Clovis money in the hope that it would solve his problems, but it worked the other way around. Clovis started making excuses over time to get money. He said he couldn’t pay the rent anymore. At first I gave that money, but a few days later it was already gone. Drugs, I guess. Eventually, I paid Clovis’s rent myself, after I called the landlord’s for the correct details. Clovis then cut off contact.

As a child, he already had that eagerness. He clamped his sandwich hard, as if someone could take them away at any time.

I could write Clovis a letter, but that would only open up old wounds. On both sides. No, let him follow his own path now.

Hendrik: Comment vont les enfants?

Max : Oh oui, vous savez. Petits enfants, petits soucis. De grands enfants, de gros soucis. Qu’en est-il de la vôtre?

Hendrik : Oh, ça va.

Max : Qu’en est-il de votre fils adoptif, Clovis ?

Hendrik: Il suit sa propre voie.

Pendant le reste de la conversation, Max et Hendrik font ressortir leurs propres souvenirs d’enfance..

---

Addiction

---

Vous ne vous attendriez pas à ce qu’un enfant de bouddhistes les drogues. Malheureusement, il y a même de grands enseignants qui ont subi ce même sort. La dépendance est-elle un angle mort dans le champ de vision d’un bouddhiste? Est-ce si dangereux parce que nous ne voulons pas céder à ce qui est à l’origine de la dépendance? Je ne sais pas.

J’ai beaucoup lu sur la criminalité dans ma jeunesse, et je pense que Clovis a rencontré un pousseur. Un pousseur est quelqu’un qui vend plus qu’un type particulier de drogue et persuade les gens d’essayer quelque chose de nouveau. Je pense que cet environnement était d’une manière étrange un foyer pour un enfant qui errait d’un foyer d’accueil à l’autre. Où qu’il soit, la drogue restait à côté de lui.

Il y a une mauvaise blague sur un boucher, un boulanger et un banquier qui se plaignent de voler du personnel. Le boulanger et le boucher disent qu’ils permettent aux nouveaux employés de manger autant de leurs produits qu’ils le souhaitent. Cela leur donne tellement mal au ventre qu’ils réfléchissent à deux fois avant de manger les produits du patron. Une semaine plus tard, le banquier déclare : « Mon peuple a été autorisé à prendre autant d’argent qu’il le voulait. Et ça n’a pas marché. »

Avec le recul, je me sentais comme le banquier muet. J’ai donné de l’argent à Clovis dans l’espoir que cela résoudrait ses problèmes, mais cela avait l’ effet contradictoire. Clovis a commencé à trouver des excuses au fil du temps pour obtenir de l’argent. Il a dit qu’il ne pouvait plus payer le loyer. Au début, j’ai donné cet argent, mais quelques jours plus tard, l’ argent était déjà parti. La drogue, j’imagine. Finalement, j’ai payé le loyer de Clovis moi-même, sur le compte du propriétaire, j’ai appelé pour les détails corrects. Clovis a ensuite coupé le contact.

Pendant l’ enfance, il avait cet empressement. Il a serré son sandwich dur, comme si quelqu’un pouvait les emporter à tout moment.

Je pourrais écrire une lettre à Clovis, mais cela ne ferait qu’ouvrir de vieilles blessures. Des deux côtés. Non, laissez-le aller sa propre voie maintenant.

Hendrik: Hoe gaat het met de kinderen?

Max: Och ja, je weet wel. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. En met die van jou?

Hendrik: Och dat gaat wel.

Max: En met je pleegzoon, Clovis?

Hendrik: Die gaat zijn eigen gangetje.

Tijdens de rest van het gesprek halen Max en Hendrik hun eigen jeugdherinneringen boven.

---

Verslaving

---

Je zou van een kind van Boeddhisten niet verwachten dat ze aan de drugs geraakten. Helaas zijn er zelfs grote leraren die dat lot overkwam. Is verslaving een blinde vlek in het gezichtsveld van een Boeddhist? Is het zo gevaarlijk omdat we ons niet willen overgeven aan wat aan de basis van verslaving ligt? Ik weet het niet.

Ik heb in mijn jeugd veel over misdaad gelezen en ik denk dat Clovis een pusher is tegengekomen. Een pusher is iemand die meer dan één bepaalde soort drug verkoopt en die mensen overhaalt -pusht- om eens iets nieuws te proberen. Volgens mij was die omgeving op een rare manier een thuis voor een kind dat van pleeggezin naar pleeggezin zwierf. Waar hij zich ook bevond, de drugs zouden hem niet in de steek laten.

Er bestaat een slechte mop over een slager, een bakker en een bankier die bij elkaar klagen over stelend personeel. Zowel de bakker en de slager zeggen dat ze nieuwe werknemers toelaten zoveel van hun producten eten als ze willen. Daar krijgen ze zo’n buikpijn van dat ze wel twee keer nadenken om iets naar binnen te werken. Een week later zegt de bankier “Mijn mensen mochten zoveel geld meenemen als gewild. En het heeft niet gewerkt.”

Achteraf gezien voelde ik mij als de domme bankier. Ik gaf Clovis geld in de hoop dat dat zijn problemen zou oplossen maar dat werkte net omgekeerd. Clovis begon na verloop van tijd excuses te verzinnen om geld te krijgen. Hij zei dat hij de huur niet meer kon betalen. Eerst gaf ik dat geld maar een paar dagen later was het al op. Aan drugs, vermoed ik. Op den duur betaalde ik de huur van Clovis zelf, op de rekening van de huisbaas die ik gebeld had voor de juiste gegevens. Daarop heeft Clovis het contact verbroken.

Als kind had hij dat gretige al. Zijn boterhammetje klemde hij hard vast, alsof iemand ze op elk moment kon afnemen.

Ik zou Clovis een brief kunnen schrijven maar dat zou alleen maar oude wonden openrijten. Langs beide kanten. Nee, laat hem zijn eigen gangetje maar gaan nu.