Buddha Shakyamuni Science Fiction 1.2 (2/3)

Zooming in out of space. Second and last part of the story

Inzoomen vanuit de ruimte. Tweede en laatste deel van het verhaal

English (klik hier voor Nederlands)

While the whisky sour was made at least one scientist was sober. As usual she was that busy that she couldn’t afford to check the progress now and then. She did not see that the electrons the mikeroscope was zooming past began to look a lot like planets. As somebody popped open a bottle of champagne the lenses of the mikeroscope showed how even smaller particles began to look like massive black holes.

The morning after such a party the mikeroscope started beeping, waking up the ‘sober scientist’ that had fallen asleep while the lenses of the mikeroscope showed a particle that looked a lot like a planet they knew. Everybody’s hart started beating faster because the sound of the beep meant that the mikeroscope had something important to report.

Mike was still drunk and was singing a song from Milarepa. “The book site 100.000 songs. What a rip-off! It may be just a few hundred. Either way man, listen to this:

Heavy and thick are banks of fog

Yet from the air they’re not apart

Frantic runs the mind in voidness,

Yet from the void it never separates.

The hundred thousand songs of Milarepa, Shambhala 1999

For once nobody paid attention to Mike. This was such an important moment that everyone became sober in an instant. “What can you see?”, everyone asked the only scientist that did not need an aspirin. She looked through the lens and immediately stood up. “OK, who played with this machine while I was asleep!” Somebody else looked and in the lens, she saw the mist tickling their observatory.

Just some thoughts.

Nederlands

Terwijl de whisky sour gemaakt werd bleef ten minste een wetenschapper nuchter. Zoals gewoonlijk was ze zo druk dat ze het zich niet kon veroorloven om de voortgang zo nu en dan te controleren. Ze zag niet dat de elektronen die de mikeroscoop voorbij zoomde veel op planeten begonnen te lijken. Toen iemand een fles champagne opende, lieten de lenzen van de mikeroscoop zien hoe nog kleinere deeltjes op enorme zwarte gaten begonnen te lijken.

De ochtend na zo’n feestje begon de mikeroscoop te piepen, de ‘nuchtere wetenschapper’, die in slaap was gevallen terwijl de lenzen van de mikeroscoop een deeltje dat toonde veel leek op een planeet die ze allemaal kenden, werd hierdoor wakker. Ieders hart begon sneller te kloppen omdat het gepiep betekende dat de mikeroscoop iets belangrijks te melden had.

Mike was nog dronken en zong een lied uit Milarepa. “De boekensite 100.000 liedjes. Wat een afzetterij! Het zijn er misschien maar een paar honderd. Hoe dan ook man, luister naar dit:

Zwaar en dik zijn de mistbanken

Maar vanuit de lucht zijn ze niet uit elkaar.

Verwoede loopt de geest in leegte,

Maar van de leegte scheidt het nooit.

De honderdduizend liederen van Milarepa, Shambhala 1999

Voor één keer besteedde niemand aandacht aan Mike. Dit was zo’n belangrijk moment dat iedereen in een oogwenk nuchter werd. “Wat kun je zien?”, vroeg iedereen aan de enige wetenschapper die geen aspirine nodig had. Ze keek door de lens en stond meteen op. “OK, wie heeft er met deze machine zitten spelen terwijl ik sliep!” Iemand anders nam een kijkje en in de lens zag hoe de mist hun observatorium kietelde.

Gewoon enkele gedachten.