Zooming in out of space. First part of the story
Inzoomen vanuit de ruimte. Eerste deel van het verhaal
English (klik hier voor Nederlands)
The story
The fog tickled the walls of the observatory on a distant planet in space. They gently reminded its occupants that winter was coming. One may think that the scientist inside did not care about the seasons. The prejudice of Western scientists is that they consider them to be superior to nature. But that is false. They often have the deepest respect for it as their scientific success sometimes depended on this. Take the sun, for example, if there was a storm on its surface the satellites they relied on malfunctioned.
When they were at work, they all thought of reality as a line. Something with a beginning and an end. It was a dot of the line that was in all the scientists mind. The goal of their project was to find the smallest particle imaginable. So, during the day they connected the dots and tried to trace back to a point where no other point was in. Due to cost cutting you had to look into two lenses to see the result, as in the dark ages. They called it ‘the Mikeroscope’. It was named after the most popular scientist called Mike and an invention from darker ages. It started as a joke but now the name was normal to them.
Even scientist need a break. And when they did, they celebrated the seasons. During an archaeological trip through the internet an intern found this text on linear and circular time:
If the view that time was a line [generally accepted], she was never exclusive. There remained a sense of time that it can be a circular. Initially, nature gave rise to this observation of time: the recurring seasons start again, every year one sows and harvests, water flows from source to sea. Mainly in agricultural societies, everything seemed to come back somehow. There the course was honored as a circle by organizing something festive at the transition moments between seasons. Geschiedenis is een werkwoord,Violet Soen, Universitaire pers 2016
Bob the physicist got the nickname ‘Bob the Indian’ as at one of the few drinking parties he had recited a text from Native Americans:
“All that the Power of the World does is a circle. The sky is round, and I’ve heard that the earth is as round as a ball, just like all the stars. The wind with its great power, turns around. Birds make their nest in circles because they have the same religion as we do. The sun rises and goes down in a circle. The moon does the same thing, and both are around, too. Even the seasons form a big circle in their change and they always come back from where they were. Man’s life is a circle from childhood to childhood, and so it is with everything in which the power moves.” Filosofie zonder grenzen, Ulrich Libbrecht, Garant 2016
Just some thoughts.
Het verhaal
De mist kietelde de muren van het observatorium op een verafgelegen planeet in de ruimte. Ze herinnerde de bewoners er voorzichtig aan dat de winter eraan zat te komen. Men kan denken dat de wetenschapper binnen weinig inzitten met de seizoenen. Het vooroordeel van westerse wetenschappers is dat ze ze beschouwen als superieur aan de natuur. Maar dat is onjuist. Ze hebben er vaak het diepste respect voor, omdat hun wetenschappelijk succes hier soms van afhangt. Neem bijvoorbeeld de zon, als er een storm op het oppervlak was, konden de satellieten waarop ze vertrouwden, defect raakten.
Toen ze aan het werk waren, dachten ze allemaal aan de werkelijkheid als een lijn. Iets met een begin en een einde. Het was het puntje van die lijn die dat alle wetenschappers in gedachten hadden. Het doel van hun project was om het kleinste denkbare deeltje te vinden. Dus gedurende de dag verbonden ze de stippen en probeerden terug te gaan naar een punt waar geen ander punt meer in zit. Als gevolg van kostenbesparing moest je kijken naar twee lenzen om het resultaat te zien, zoals in de donkere middeleeuwen. Ze noemden het ‘de Mikeroscope’. Het apparaat werd vernoemd naar de meest populaire wetenschapper genaamd Mike en een uitvinding uit donkere tijden. Het was eerst als grap bedoeld maar nu was de benaming doodnormaal.
Zelfs wetenschappers hebben een pauze nodig. En toen ze dat deden vierden ze de seizoenen. Tijdens een archeologische reis door het internet vond een stagiair deze tekst op lineaire en cirkelvormige tijd:
Werd de opvatting dat tijd een lijn is [algemeen aanvaard], dan nog was ze nooit exclusief. Er bleef een tijdsbesef dat de tijd een cirkel kan zijn. In eerste instantie gaf de natuur aanleiding tot deze waarneming van de tijd: de terugkerende seizoenen starten opnieuw, ieder jaar wordt gezaaid en geoogst, water stroomt telkens weer van bron tot zee. Voornamelijk in landbouwsamenlevingen scheen alles op de een of andere manier terug te komen. Daar werd het verloop als een cirkel in het bijzonder geëerd door op de overgangsmomenten tussen seizoenen iets feestelijk te organiseren. Geschiedenis is een werkwoord,Violet Soen, Universitaire pers 2016
Bob de natuurkundige kreeg de bijnaam ‘Bob de Indiaan’ nadat hij op een van de weinige drinkfeestjes een tekst van indianen had gereciteerd:
“Alles wat de Kracht van de Wereld doet is een cirkel. De lucht is rond en ik heb gehoord dat de aarde zo rond is als een bal, net als alle sterren. De wind met zijn grote kracht, draait rondjes. Vogels maken hun nest in kringetjes omdat zij dezelfde religie hebben als wij. De zon komt op en gaat onder in een cirkel. De maan doet hetzelfde, en beiden zijn ook rond. Zelfs de seizoenen vormen ene grote cirkel in hun veranderen en ze komen altijd terug van waar ze waren. Het leven van de mens is een cirkel van kindertijd tot kindertijd, en zo is het met alles waarin de kracht beweegt.” Filosofie zonder grenzen, Ulrich Libbrecht, Garant 2016
Gewoon enkele gedachten.
Pieter Dierckx 