Soundtrack of a year / Soundtrack van een jaar – week 6 – Où es-tu passé mon Saint-Germain-des-Prés ?

I’ve set myself a challenge for this year. It is my objective to find a song each week that reflects how I felt in that past week. In my blog you will find a link to the song on YouTube. There also is  a playlist on You-Tube named ‘Soundtrack of a year: 2020’

Dit jaar ga ik een uitdaging aan. Ik ga proberen elke week een liedje te vinden dat weerspiegelt hoe ik mij in die afgelopen week voelde. In mijn blog vind je de link naar YouTube. Op YouTube is er ook  een afspeellijst met de naam ‘Soundtrack of a year: 2020’

Week 6 – Où es-tu passé mon Saint-Germain-des-Prés ?- Jeff Buckley

video clip

English (klik hier voor Nederlands)

Saint-Germain-des-Prés is the artists’ district in Paris. It’s also the neighborhood where I walked around with my girlfriend in August. Now that the relationship has stopped, I often think with longing to that time. Paris is the ultimate city of love for me. I might think about Paris again without pain if I rediscover that city with a new partner. Still, it feels like something started in Paris that I have to finish without a partner.

Twenty years ago I was in Paris for the first time. In a shop at that time I discovered a poster similar to this:

Ten years later, when I was back in Paris, I managed to find the shop and the poster with hardly any effort. It was like that poster had waited 10 years for me. Because I didn’t have much money at the time, I didn’t buy it. When we decided to go to Paris together last summer, the plan was to buy that poster. In the end, we didn’t do that because my partner didn’t feel like it, although I had been looking forward to it.

There is another reason why I think back to Paris with pain in the heart: artistry. I have named myself a writer in this blog but have since started so many projects that have little more to do with ‘the word’ that I might be better off turning myself into ‘an artist’. When I called myself an artist in a conversation with my father, he said I could not call myself that way because I don’t make a living with my art. And that hurt.

Buddha was also not allowed to become what he wanted by his father. They said he would be a great leader, either as a scular leader – in other words as a king – or as religious leader. Buddha’s father shielded him from all the suffering in this world to avoid Buddha harboring religious ambitions. My father shields me from being a full-time artist because he fears I’m not going to be able to make a living out of it.

Buddhism is often about avoiding suffering. Buddhist monks choose celibacy in order to avoid erotic desire. But lately I’ve been thinking it’s also to avoid the pain of a broken heart. After reaching the enlightenment, a Buddhist monk wrote the following sentences on this:

The desire of a man, who acts indifferently, increases, like a fast-growing climbing plant. He swabs back and forth, like a monkey in the forest in search of fruit.

Those who are governed by this wretched desire, this attachment to the world, are: their grief increases as fast-growing, fragrant grass. The thera Mauylnkyaputta, Theratherigatha, Asoka 2000

Just a few thoughts.

Nederlands

Saint-Germain-des-Prés is de kunstenaarswijk in Parijs. Het is ook de wijk waar ik in Augustus met mijn vriendin rondliep. Nu de relatie gestopt is denk ik vaak nog met heimwee terug aan die tijd. Parijs is voor mij de ultieme stad van de liefde. Het zou kunnen dat ik weer zonder pijn aan Parijs kan denken als ik die stad met een nieuwe partner herontdek. Maar toch voelt het alsof er iets in Parijs begonnen is dat ik best zonder partner afmaak.

Toen ik twintig jaar geleden voor het eerst in Parijs was ontdekte ik in een winkeltje daar een poster die lijkt op deze:

Toen ik tien jaar later weer in Parijs wist ik het winkeltje en de poster feilloos te vinden. Het was alsof die poster tien jaar op mij gewacht had. Omdat ik toen weinig geld had heb ik hem niet gekocht. Toen we vorige zomer samen besloten om naar Parijs te trekken was het plan om die poster te gaan kopen. Uiteindelijk is ons dat niet gelukt omdat mijn partner daar geen zin in had, hoewel ik daar erg naar uitgekeken had.

Er is nog een reden waarom ik met pijn in het hart aan Parijs terugdenk: het kunstenaarschap. Ik heb mijzelf in deze blog uitgeroepen tot schrijver maar ben sindsdien zoveel projecten begonnen die weinig meer met ‘het woord’ te maken hebben dat ik mezelf misschien beter kan omdopen tot kunstenaar. Wanneer ik in een gesprek met mijn vader over mezelf als kunstenaar vertel zegt hij dat ik me zo niet mag noemen omdat ik met kunst mijn boterham niet verdien. En dat deed pijn.

Ook Boeddha mocht van zijn vader niet worden wat hij wou. Men zei dat hij een groot leider zou zijn, hetzij als wereldlijk leider – als koning dus – hetzij als religieus leider. Boeddha’s vader schermde hem daarop af van al het lijden in deze wereld om te vermijden dat Boeddha religieuze ambities zou koesteren. Mijn vader schermt mij af van het full time kunstenaar zijn omdat hij vreest dat ik hier niet van ga kunnen leven.

Het Boeddhisme gaat vaak over het vermijden van lijden. Boeddhistische monniken kiezen voor het celibaat om zo de erotische begeerte te vermijden. Maar de laatste tijd begin ik te denken dat het ook is om de pijn van een gebroken hart te vermijden. Na de verlichting bereikt te hebben schreef een Boeddhistische monnik de volgende zinnen hierover:

De begeerte van een mens, die onverschillig handelt, Neemt toe, zoals een snelgroeiende klimplant. Hij zwabbert heen en weer, als een aap in het bos op zoek naar een vrucht.

Wie door deze ellendige begeerte, deze gehechtheid aan de wereld, beheerst wordt: zijn verdriet neemt toe als snelgroeiend, geurig gras. De thera Mauylnkyaputta, Theratherigatha, Asoka 2000

Gewoon enkele gedachten.