Worshipping (1/3) / Aanbidding (1/3)

What people are lacking, to me nowadays, is worshipping. People do not like to turn men into gods any longer. They like to turn gods into men. (Sam Dillemans, painter)

Waar het de mensen aan ontbreekt, voor mij de dag van vandaag, is aanbidding. Mensen maken niet graag niet meer van mensen goden. Ze maken graag van goden mensen. (Sam Dillemans, schilder)

English (klik hier voor Nederlands)

I agree with Sam Dillemans. We have lost the gift of adoring people. When Sam talks about Picasso or Van Gogh, he admits that will have to work a lot to achieve their level of artistry. Like Sam, I walk in the shadow of great minds and I am greatly in debt for the legacy the artists have left and the shock they created that the art world is still recovering from. For me one of those great artists is the French writer Marguerite Duras.

What I like about her is that reading her work sucks you right into the story and the world she created. Once and a while there is fragile poetry in her work.

The picture of a bar by which this blogpost starts with is of a place of pilgrimage to me; Café de Flore. It was the spot in Paris which She had often visited and is often mentioned in Her biography. The bar is located in an area where a lot of artists live.

When I entered this place of worship, I felt privileged to be breathe in the air of a space where She had lived in every sense of the word. At the very seat I sat in She might have laughed, cried, contemplated or even loved… I asked the waiter what different kinds of chocolate milk they had to offer since at the time I did not drink any coffee because in my mind it wasn’t a chaste thing to do. The waiter was a bit annoyed. Was it the question? Was it the Belgian accent in my French? Or did he feel like I did not belong in this place? I had brought a book as thick as a bible: the biography of M. Duras so I started reading in it;

I do not know if it was the aura of the place or a trick of my subconscious, but I had some inspiration for something I was writing about myself, which I recorded immediately. Before I left, I took along some items with the name of the bar on as a relic; two paper napkins and a pack of sugar. When I left the waiter, who had seemed annoyed gave me a genuine smile. I still do not know what he was irritated about at the start, but it was certainly not because he thought that I did not fit in there. Maybe the whole event was some kind of rite of passage. The fact that I had inspiration there made me one of the chosen ones and therefore worthy of a smile.

Marguerite Duras did not live far from the bar. When I entered Her street, a policewoman came to me. Apparently, the street was blocked for some reason and I was not allowed to go through. In my despair I told her that I wanted to see the apartment where M. Duras had lived which wasn’t that far, but she did not seem to share my faith. Despite my plea for salvation I was denied access to the sanctuary. I decided to wait a few hours and then come back and my prayers were answered; there was no longer any sing from the demon that had stopped me on my holy quest. I confess that I had hoped to come across a museum or at least a shrine on Her but unfortunately the only trace of Her presence during all those years was a small plaque on a facade;

Back home I was so mesmerized by the place that I actually considered buying some gadgets from the bar at their online store. They were not cheap, but just that name ‘café de Flore’ made it worthwhile. In my mind I saw myself opening up a bottle of soda with an opener that wasn’t any different from one that was used to open a bottle of wine for Her.

When Tibetan Buddhists meet a master, they prostrate; They put their hands in prayer before their head, lips and heart. Then they touch the ground. At least with their head and in some cases with their whole body. In the next blog post, I will not justify that behaviour, but I will try to give a background of the idea of the worship in Tibetan Buddhism.

Just some thoughts.

Nederlands

Ik ben het eens met Sam Dillemans. We zijn de kunst van het bewonderen verloren. Wanneer Sam praat over Picasso of van Gogh, geeft hij toe dat hij nog jaren nodig heeft om op hun niveau te kunnen schilderen. Net als Sam loop ik in de schaduw van grote geesten en ben ik dankbaar voor wat zij ons hebben achtergelaten. De schok die ze creëerden zindert nog na in de wereld van de kunst. Voor mij is de Franse schrijfster Marguerite Duras één van die Goden.

Wat mij aanspreekt ik Marguerite Duras is dat ik tijdens het lezen van Haar werk meteen in het verhaal gezogen wordt en af en toe getrakteerd op fragiele poëzie.

Het beeld van het café waarmee deze blogpost begint met is als een bedevaartsoord voor mij. Het is een plek in Parijs die Ze vaak bezocht en ze wordt ook vaak genoemd in Haar biografie. De bar is gelegen in de artistieke wijk van Parijs.

Toen ik deze gebedsplaats binnenkwam, voelde ik me bevoorrecht de lucht te mogen ademen van de ruimte waar Zij ten volle heeft geleefd. Op de plaats waar ik zat in had Ze misschien gelachen, gehuild, gecontempleerd of misschien zelfs liefgehad… Ik vroeg de ober welke soorten chocolademelk ze te bieden hadden. Ik dronk op dat moment geen koffie, want dat vond ik toen nog iets onkuis om te doen. De ober was een beetje geïrriteerd. Was het mijn vraag? Was het het Belgisch accent in mijn Frans? Of vond hij dat ik hier niet thuishoorde? Ik had een boek zo dik als een Bijbel meegebracht: de biografie van M. Duras, dus begon ik erin te lezen;

Ik weet niet of het de aura van de plaats was of een truc van mijn onderbewustzijn, maar ik kreeg wat inspiratie voor iets ik waar ik zelf over aan het schrijven was en schreef het meteen op. Toen ik vertrok nam ik een aantal relikwieën mee uit de bar; twee papieren servetten en een pakje suiker. Toen ik de ober die geïrriteerd had geleken voorbijliep, glimlachte hij oprecht naar mij. Ik weet nog steeds niet waar hij zich aan had geërgerd, maar het was zeker niet omdat hij dacht dat ik daar niet thuishoorde. Misschien was het hele gebeuren een soort van overgangsritueel. Het feit dat ik daar inspiratie had, maakte me tot één van de uitverkorenen en dat was zeker een bewonderende lach waard.

Marguerite Duras woonde niet ver van de bar. Toen ik de straat van Haar woning binnenliep, kwam er een politieagente op mij af. Blijkbaar was de straat werd om één of andere reden afgesloten en kreeg geen gratie om om door te gaan. In mijn wanhoop vertelde ik haar dat ik het appartement wilde zien waar M. Duras woonde en dat dat dichtbij was, maar ze leek het niet te geloven. Ondanks mijn smeekbede voor verlossing werd mij de toegang tot het heiligdom ontzegd. Ik besloot om een paar uur te wachten en dan terug te komen. Mijn gebeden werden gehoord; Er was geen teken meer van de demon die me op mijn heilige queeste had tegengehouden. Ik moet bekennen dat ik hoopte dat er een klein museum was of op zijn minst een heiligdom naar Haar glorie, maar helaas… Het enige spoor van haar jarelange aanwezigheid was een klein plakaatje op een gevel;

 

Terug thuis was ik zo gefascineerd door het café dat ik serieus overwoog een aantal gadgets van de bar in hun online winkel te kopen. Ze waren niet goedkoop, maar alleen die naam ‘ Café de Flore ‘ maakte het de moeite waard. In mijn gedachten zag ik mezelf een flesje frisdrank drinken danzij een opener die weinig verschilde van diegene waarmee men voor Haar wijn zo rood als Haar bloed had geserveerd.

Wanneer Tibetaanse boeddhisten een meester ontmoeten, prostrerneren ze; Ze plaatsen hun handen in gebedshouding voor hun hoofd, lippen en hart. Dan raken ze de grond. Hetzij met hun hoofd, hetzij met hun hele lichaam. In de volgende blog post zal ik dat gedrag niet verdedigen, maar ik zal proberen een schets te maken van aanbidding in het Tibetaans boeddhisme.

Gewoon enkele gedachten.