Why Buddhism is considered as a versatile religion.
Waarom het Boeddhisme beschouwd wordt als een veelzijdige godsdienst.
English (klik hier voor Nederlands)
When I read ‘Ruusbroec in gesprek met het Oosten’ (can be literally translated as ‘Russbroec in conversation with the East) I read this remarkable text:
Buddhism is a “double-decker religion”. The top floor is the core or true nature of the movement and one can assume that all the rest is targeted to that goal, namely the contemplative or mystic path that leads to liberation of suffering. The top floor rest upon and is founded by a lower floor that is far bigger. Sociologically speaking this lower deck comprises most of Buddhism but ideally it only has a temporary status: the existence of customs true which one tries to accumulate merit in order to have a better rebirth in the future. (source: Ruusbroec in gesprek met het Oosten, P. Mommaerts & J Van Bragt, Averbode Altiora 1995)
I think that the ‘bottom’ layer can be summarised with the motto ‘do ut des’ (I gives so that you will give). One will notice immediately that the philosopher Ulrich Libbrecht has a far more nuanced point of view than the one stated above;
Inauthenticity exists mainly where ego-intentionality exists: a do-ut-des religion is always threatened by it. It suffices to read to a collection of religious texts to notice that most prayers are supplications, that must improve the situation of the ego. They are by definition inauthentic. And yet we have to be careful with this black-and-white judgement because the core of a supplication is still a “surrender to the will of God” and thus there can be authentic emotionality. (source: Inleiding comparatieve filosofie II, Ulrich Libbrecht, Van Gorcum, 1999)
I have had the privilege to have had a teacher who was monk in Japan for 10 years. He told me that he once saw an old lady that went to shrine near a road to offer it some incense every single day. Deep down her realised that that was as valuable as his own quest. When one surrenders oneself in devotion one is no more and no less than the monk on his spiritual path.
Just some thoughts.
Toen ik ‘Ruusbroec in gesprek met het Oosten’ las vond ik onverwacht deze tekst:
Het Boeddhisme is een “dubbeldekkerreligie”. De bovenste verdieping is de kern of de ware werkelijkheid van de beweging, en men neemt aan dat al de rest daarop gericht is, namelijk op het contemplatieve of mystieke pad dat naar de bevrijding van het lijden leidt. Deze bovenstructuur rust op en wordt geschraagd door een lager dek dat veel groter is. Sociologisch gesproken maakt dit lagere dek het gros van het Boeddhisme uit, maar idealiter heeft het alleen een voorlopige status: het bestaat uit gebruiken waardoor men verdiensten tracht te verkrijgen met het oog op een betere wedergeboorte in de toekomst. (bron: Ruusbroec in gesprek met het Oosten, P. Mommaerts & J Van Bragt, Averbode Altiora 1995)
Ik vind dat de hierboven beschreven ‘onderste’ laag valt samen te vatten met het motto ‘do ut des’ (ik geef opdat jij zou geven). U zult meteen merken dat de filosoof Ulrich Libbrecht de dingen iets genuanceerder brengt dan hierboven:
Inauthenticiteit bestaat vooral waar een ego-intentionaliteit bestaat: een do-ut-des religie is er altijd door bedreigd. Nu is het voldoende een verzameling religieuze teksten door te lezen om te zien dat de meeste gebeden smeekgebeden zijn, die de situatie van het ego moeten verbeteren. Ze zijn dus in principe inauthentiek. Maar toch moeten we voorzichtig zijn met dit zwart-wit oordeel, omdat de kern van een smeekgebed nog altijd een “overgave aan Gods wil” kan inhouden en hier kan dus wel authentieke emotionaliteit optreden. (bron: Inleiding comparatieve filosofie II, Ulrich Libbrecht, Van Gorcum, 1999)
Ik heb het geluk gehad enkele lessen te mogen volgen bij iemand die 10 jaar als monnik geleefd heeft in Japan. Hij vertelde hem dat hij op een dag een dametje zag dat elke dag naar een heiligdom aan een weg ging om daar een wierookstaafje te branden. Diep van binnen besefte hij toen dat dit even veel waarde had als zijn eigen zoektocht. Wie zich vol overgave in devotie stort is niet meer of niet minder dan iemand die zich als monnik op het spirituele pad begeeft.
Gewoon enkele gedachten.
Pieter Dierckx 