I’ve set myself a challenge for this year. It is my objective to find a song each week that reflects how I felt in that past week. In my blog you will find a link to the song on YouTube. For those who use spotify I have made a playlist on spotify with the title ‘Dirk Pieters – soundtrack of a year’
Dit jaar ga ik een uitdaging aan. Ik ga proberen elke week een liedje te vinden dat weerspiegelt hoe ik mij in die afgelopen week voelde. In mijn blog vind je de link naar Youtube. Voor de gebruikers van spotify heb ik een afspeellijst gemaakt met de titel ‘Dirk Pieters – soundtrack of a year’
Week 11 – The End – The doors
English (klik hier voor Nederlands)
On Thursday Frans Goetghebeur passed away. Frans was the interpreter for the Lamas of the Belgian centers of the Tibetan Institute (Schoten, Brussels and Huy). He was fluent in Tibetan, Dutch, English and French. Besides that he was the president of the Boeddhistische Unie België (trad Buddhist union Belgium) for ten years. On top of that he wrote numerous books on Buddhism. I was among his many friends on Facebook and was amazed with the positivity with which he faced his destiny. I have goose bumps while writing these words. In his memory I will write this blogpost about how we should keep in mind the fact that we all will die.
Death is a common theme in Buddhism. For outsiders this may seem creepy. We remind ourself of death in order to have a clear view of what’s important in life. So maybe the term ‘death’ is not correct and we’d better talk about ‘realising that life is impermanent.
There are two extreme attitudes toward death; You ignore it and live like you’re going to live forever. You can also don’t care that life will end. The other extreme is that you think about death and impermanence all the time. A Buddhist teacher once told me that some people think about death and the meaning of life all the time. At each point in the day they wonder if what they’re doing adds something to the meaning of their life. The Buddhist teacher also told that this is ‘a living hell’.
Is there an alternative to both attitudes because it’s clear that neither are productive. In order to answer this a story about the life of Buddha has to be told. When Buddha set out to find an end to suffering he joined some ascetics. They believed that torturing yourself by not eating was the way to go. Buddha followed along and barely ate while meditating. During one of his sessions he hear a musician talking to his son. “How,” he asked is song “does the string of an instrument have to be?” – “Not too hard and not to loose”, the boy answered. – “Why’s that?”, the father asked. – “Because if the string is bound to tight the string will snap and if it is too loose the sound isn’t good.” To Buddha this was a revelation. He discovered that the middle way is the way to go. This insight really helped him on his path.
We still have to figure out how we should look at impermanence but don’t worry. By now we have all the pieces of the puzzle. I always compare being conscious of death with electrical appliances. If there is no electricity nothing much happens. Likewise, if we don’t realise that life will end you’re not stimulated to do something meaningful with your life. If life seems infinite to you there is no need to do anything because you think you have all the time in the world. If there is too much electricity your appliance will malfunction. Likewise, if we think about death all the time you are frightened because you look for purpose in every detail in life (as discussed above). If we think like Buddha we go for the option in the middle and are aware of death in a way that it stimulates us to do something with our life. Likewise, if the right amount of electricity comes in you can make good use of your appliance.
Normally I end a blog with the words “Just some thoughts” but since I believe in reincarnation I wish for Frans not the end but…
The beginning of something beautiful.
Week 11 – The End – The doors
Deze week donderdag kwam Frans Goetghebeur te overlijden. Frans was de tolk voor de Lama’s van de Belgische centra van het Tibetaans Instituut (Schoten, Brussel en Huy). Hij sprak vloeiend Tibetaans, Nederlands en Frans. Bovendien was hij gedurende tien jaar de voorzitter van de Boeddhistische Unie België. Daar bovenop schreef hij ook verschillende boeken over het Boeddhisme. Ik was één van zijn vele vrienden op Facebook en was verbaasd over hoe positief hij zijn lot tegemoet trad. Ik heb kippenvel nu ik deze woorden neerpen. Ter zijner nagedachtenis zal ik deze blogpost wijden aan hoe we in gedachte moeten houden dat we allemaal ooit zullen sterven.
De dood is een populair thema onder Boeddhisten. Voor buitenstaander lijkt dit luguber. We zijn ons bewust van de dood om een helder zicht te hebben op wat belangrijk is in het leven. Dus misschien moeten we niet spreken van ‘de dood’ maar eerder over ‘het besef dat het leven impermanent is’.
Er zijn 2 extreme houdingen tegenover de dood; Je kan het negeren alsof je eeuwig leeft of er gewoon niet om geven dat het leven eindigt. Een ander extreem is dat je constant stil staat bij de eindigheid van het leven. Een boeddhistische meester vertelde mij ooit dat er mensen zijn die constant denken aan de dood en de zin van het leven. Op elk moment vragen ze zich af of wat ze aan het doen zijn iets toevoegt aan de betekenis van hun leven. De meester zei ook dat dit een ware hel is.
Is er een alternatief, want beide houdingen zijn niet echt productief. Om daar een antwoord op te geven moet er een verhaal van het leven van de Boeddha verteld worden. Toen Boeddha erop uit trok om een eind aan het lijden te vinden zich voegde bij asceten. Zij geloofden dat zich kwellen door niet eten de ware weg was. Boeddha deed eraan mee en at nauwelijks tijdens het mediteren. Gedurende één van zijn sessies hoorde hij een muzikant praten met zijn zoon. “Hoe,” vroeg de vader “moet de snaar van een instrument zijn? ” – “Niet te hard en niet te zacht.” antwoordde de zoon. – “Waarom is dat zo?”, vroeg de vader. – “Omdat als de snaar te hard is aangespannen ze zal breken en als ze te zacht is aangespannen komt er geen mooi geluid uit.”, zei de zoon. Voor Boeddha was dit een openbaring. Hij ontdekte dat de weg van het midden de beste weg vooruit is. Dit inzicht hielp hem enorm op zijn pad.
We moeten nog uitpluizen hoe we moeten stilstaan bij onze eindigheid maar maak u geen zorgen. We hebben nu alle stukken van de puzzel. Ik vergelijk het bewust omgaan met eindigheid met elektrische toestellen. Als er geen elektriciteit is gebeurt er weinig tot niks. Evenzo als we er niet aan denken dat het leven zal eindigen wordt je niet geprikkeld om iets betekenisvol met je leven te doen. Als het leven oneindig lijkt is er geen noodzaak om iets te doen want we denken dat we toch alle tijd van de wereld hebben. Als er teveel elektriciteit is zal je apparaat stuk gaan. Evenzo, als we constant denken aan de dood zijn we in paniek omdat we constant zoeken naar een doel in elk klein detail van het leven (zoals hierboven besproken). Als we denken zoals Boeddha gaan we voor de gulden middenweg en zijn we bewust met de eindigheid bezig zodat ze ons aanzet om nuttige dingen te doen in het leven. Evenzo, als de juiste hoeveelheid elektriciteit door je apparaat stroomt kan je het op een goede manier gaan gebruiken.
Normaal gezien eindig ik een blog met de woorden “Gewoon enkele gedachten” maar aangezien ik geloof in reïncarnatie wens ik Frans geen einde maar…
Het begin van iets moois.
Pieter Dierckx 