Soundtrack of a year / Soundtrack van een jaar – week 6 – Parole / Gebabbel

I’ve set myself a challenge for this year. It is my objective to find a song each week that reflects how I felt in that past week. In my blog you will find a link to the song on YouTube. For those who use spotify I have made a playlist on spotify with the title ‘Dirk Pieters – soundtrack of a year’

Dit jaar ga ik een uitdaging aan. Ik ga proberen elke week een liedje te vinden dat weerspiegelt hoe ik mij in die afgelopen week voelde. In mijn blog vind je de link naar Youtube. Voor de gebruikers van spotify heb ik een afspeellijst gemaakt met de titel ‘Dirk Pieters – soundtrack of a year’

Week 6 – Parole

English (klik hier voor Nederlands)

(click here for playlist on spotify)

I recently discovered I am full of energy. When I get that hyper I start talking faster. In call centers – where I’ve worked – this is an assets as the customer is helped faster. In my daily life this habit is annoying though. This may be because I am rather intelligent. I have so much to tell in so little time that I am thinking of the next five sentences when saying the first. One of my bosses put it in this way: When he asks a question to somebody, they open one drawer to give the answer that is needed. When he asks me a question though, I open four or five drawers at the same time and do not know what drawer to choose from to give an answer.

All this chatter can be a burden on a more subtle level too. Silent days are sometimes organised in meditation retreats. I’ve been to one where we not only didn’t talk but were also forbidden to read between the sessions as reading is another way to fill your head with chatter.

Buddhists have always had a troublesome relation with words. The steeper the path to enlightenment, the stronger the aversion for words. A Tibetan master could not get one of his students to enlightenment. At a moment of great wisdom, he grabbed his sandals and hit the student with it. Believe it or not but the student attained enlightenment on the spot.

Gary Snyder is a Zen Buddhist who wrote about poems and Zen in the introduction of the book “Beneath a single moon”. Here’s what he had to say:

In any case, you have to be completely serious when you do Zen Practice. So I tried to be serious and I didn’t write many poems. I studied with him [his Zen master] for six years.
In 1966, just before Oda Roshi [his Zen master] died, I had a talk with him in the hospital. I said “Roshi! So it’s Zen is serious, poetry is not serious.” He said, “No, no–poetry is serious! Zen is not serious.”

Just some thoughts.

Nederlands

Week 6 – Gebabbel

(klik hier voor afspeellijst op spotify)

Ik ben de laatste tijd weer vol van energie. Ik merk dat aan het feit dat ik dan sneller praat. In call centers – waar ik gewerkt heb – is dit een troef omdat je de klant sneller kan helpen. In mijn dagelijks leven echter is dit vervelend. Volgens mij is dit omdat ik nogal intelligent ben. Ik heb zoveel te zeggen in zo weinig tijd dat ik al aan de vijfde zin denk als ik nog maar aan de eerste ben. Eén van mijn bazen drukte het zo uit: Als hij iemand een vraag stelt, opent de ander één lade om het antwoord te vinden. Wanneer hij mij echter een vraag stelt, open ik vier of vijf laden tegelijkertijd om het antwoord te vinden.

Al dit geklets is een last op een nog subtieler vlak. Tijdens meditatieretraites worden vaak stiltedagen ingelast. Ik ben al op zo’n retraites geweest waar men niet alleen zweeg maar waar het ook verboden was om te lezen tussen de sessies door omdat lezen een andere manier is om je hoofd tot aan de nok te vullen met ideeën.

Boeddhisten hebben altijd een moeizame relatie met woorden gehad. Hoe steiler het pad naar verlichting, hoe sterker de afkeer voor woorden. Een Tibetaanse meester kon één van zijn leerlingen maar niet tot de verlichting brengen. Tijdens een moment van grote wijsheid greep de meester zijn sandalen en gaf de leerling er een mep mee. Geloof het of niet, maar de leerling bereikte ter plekke de verlichting.

Gary Snyder is een Zendboeddhist die een stuk schreef over gedichten en Zen in de inleiding van het boek “Beneath a single moon” (vert: onder één enkele maan). Dit is wat hij erover te schrijven had;

Hoe dan ook, je moet Zen serieus nemen als je het beoefent. Dus probeerde ik ernstig te zijn en schreef ik minder gedichten. Ik studeerde met hem [zijn Zenmeester] gedurende zes jaar.

In 1966, net voor Oda Roshi [zijn zenmeester] stierf, kon ik met hem praten op zijn ziektebed. Ik zei “Roshi! Dus Zen is ernstig en poëzie niet.” Hij zei,”Nee, nee – poëzie is ernstig! Zen niet.”

Gewoon enkele gedachten.