Het is voor velen een doorn in het oog in Leuven; de vele fietsen aan het station. Ondanks letterlijk honderden plaatsen worden fietsen op de gekste plaatsen achtergelaten. We laten deze open wonde best onaangeroerd. Een fiets is echter ook een goed beeld om het boeddhistische idee van de weg van het midden uit te leggen. In de tijd van Boeddha geloofde men dat het goede komt door pijn en door jezelf allerlei dingen te verbieden. Boeddha is daar een tijd in mee gegaan. Hij verhongerde zich. Toen hij op een dag met een knorrende maag zat te mediteren hoorde hij een muzikant praten met zijn zoon. De muzikant vroeg aan zijn zoon hoe je een snaar moest spannen. “Niet te hard en niet te zacht”, antwoordde die. “Hoezo?”, vroeg de vader. “Wel”, zei de zoon “als je ze te hard aanspant breekt je snaar en als je ze te zacht spant komt er geen mooi geluid uit.” Die simpele uitspraak deed Boeddha beseffen dat het in het leven niet om uitersten gaat maar dat de ware weg in het midden ligt. Met een fiets is het net zo. Als je teveel aan één kant leunt, val je.
Niet te hard, niet te zacht. Als onze politici deze simpele boodschap nu eens begrepen…
Pieter Dierckx 