Over rugzakken en echtscheidingen

Dit weekend heb ik op een rommelmarkt een koopje gedaan: een rugzak van een duur merk voor maar 7 euro! Ik verzamel zakken zoals sommige vrouwen schoenen verzamelen. En wel om deze reden: sinds de scheiding van mijn ouders heb ik geleerd om in zakken te leven.

Na de scheiding moest er om de 2 weken verhuisd worden. Je pakte dus best een stevige zak. Daarenboven moest je goed kunnen kiezen; wat je op die 2 weken niet zou gebruiken kwam er niet in. Om niet teveel moeten te verplaatsen legde je alles chronologisch zodat je niet lang hoefde te zoeken. Wat je niet meer nodig had voor de rest van de 2 weken verdween dan ook onderaan de zak.

Mijn grootmoeder hielde alle zakjes die ze kreeg bij. Mijn vader ergerde zich hieraan. Waarschijnlijk was dit omdat haar verzamelwoede hem er pijnlijk aan herinnerde dat zij een neurotische periode had doorgemaakt.

Vanuit zakken leven is uitermate efficiënt. Als ik op reis ga, bijvoorbeeld, neem ik steeds een linnen of stoffen zak mee waar de vuile kleren in kunnen worden bewaard tot ze terug thuis kunnen worden toevertrouwd aan de zak voor de was. Als ik werk verpak ik mijn eten in een plastic zak zodat bij eventuele lekken mijn documenten niet besmeurd raken. Als het regent leg ik een extra plastic zak los boven mijn documenten in de rugzak zodat ze zeker niet nat worden. Ik heb een rugzak voor het werk en eentje voor de vrije tijd.

Alles netjes gescheiden. Alsof de dingen zo horen te zijn…. gescheiden.